Als je acties niet voor zich spreken
Moet je het dan zelf doen?
Woorden leiden tot gedachten
Maar ook tot interpretaties
Relaties zijn ingewikkeld
Zonder communicatie staan we nergens
(maar weten we feitelijk zoveel meer?)
Een zoen op mijn mond
Die zijn eigen redenen heeft om
Aan de rand van mijn lippen te landen
Weet ik nu of is toeval
Toch louter toevallig?
Vragen lossen niks op
Antwoorden des te minder
(vertel ik mezelf)
Een paar schoenen op de rotonde
Ik ontwijk ze nipt en
Vraag me af waarom
Hout vasthouden zei hij
– je weet maar nooit
Je weet inderdaad nooit
Wat de volgende bocht brengt
Als je niet… of wel?
Een paar blote voeten in de sneeuw
En ik herinner me niet meer
Of ik nu wel dan niet
Maar ik heb niks in de hand
En het kind niks aan de voeten
Wroeten
Moeten we allemaal op onze manier
Tegen de stroom in
Met de wind mee
Zal ik stranden of op
Interessante oevers landen
Het lot,
Twee paarden met elk hun
Kracht. Al dan niet
Gestuurd door de onze
Het antwoord is niet
Voor onze oren bestemd
Hoewel het slechts
Onze vragen zijn
We stellen ze om te weten
Of we moeten vergeten
Of de teugels net strakker
Moeten aanspannen.
de stilte op de blog heeft een reden. ik ben onderweg, zonder elektriciteit, zonder internet. onderweg naar nergens in het bijzonder. gewoon, onderweg.
toch is er op deze weg af en toe ruimte om te genieten, om te creëren, om op te laden. ik dank de portugese cafés voor hun immer aanwezige wifi en hun vrijelijk te gebruiken stopcontacten. en hun wijn, koffie, vers sap en lekker eten, uiteraard.
bij deze dus het opladen van alle elektronica, alsook van de blog met nieuw materiaal. een paar gedichtjes voor de komende weken, genietze.
wat ook onderweg is, is boek nummer twee. hoofdstuk 1 staat in een ruwe versie op papier, de personages worden langzaam maar zeker mijn beste vrienden, hun avonturen tekenen zich scherper en scherper af in mijn hoofd. weer thuis zijn er dus geen excuses meer. jullie horen het!
morgen is de dag die ik
vandaag verlang
maandag is de dag dat ik
gevoelens vervang
door cijfers en streepjes,
tekens van een zeker belang
binnen hun kader van
oranjebruin bloemetjesbehang
de pickup draait en
ik vraag me af
of niet de naald maar ik
oubollig ben
de cijfers doen niet terzake en
toch slaan vectors en algoritmes
wezenlijke kraters in mij
die ik niet meer ontwen
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Hoop is een gevaarlijke drug
Ik heb besloten af te kicken
Niet helemaal voorbereid
Op de kille leegte van de
Onbedwelmde realiteit
Als aanloop naar mijn nieuwe boek over het naoorlogse zwijgen kan dit tellen:
“Opeens begrijpt ze waarom Stefaan altijd zwijgt en waarom moemoe haar mond niet opendeed. Door te praten maak je het erger, en groter. Verdringing is de rots waarop de katholieke kerk gebouwd is. Dat is goed om uitzicht te bieden, om ervoor te zorgen dat de schaamte binnen de perken blijft en niet gaat woekeren.”
uit ‘Wij en ik’, van Saskia de Coster.
 | Rita Briers op voetenwerk |
| Rita Briers op paardenkracht |
 | greet op on the road |
 | blogdame op on the road |
 | llrigby op on the road |
